Ben Mecnun idim ama; yarim Leyla olmadı
Yürüdük “akşam” fakat hiç kol kola olmadı
Çok hayal ettim, umdum; birgün sıla olmadı
Kader, nasip diyelim ve biz gidelim gönüül!

Sevdin mi beni dersen sevdim, yemin ederim
Bunu söylerken dahi, ürperdi, ruhum, derim
Aşığım da o yüzden, büyük, hüzn ü kederim
Kader, nasip diyelim ve biz gidelim gönüüül

Ağlıyorum Mecnun’a, ağlıyorum bahtına
Terkim boş biniyorum, bindiğin aşk atına
Gidiyorum sevdanı, koyup gönül tahtına
Kader, nasip diyelim ve biz gidelim gönül

Dün gece anladım ki aşk nedir bilmiyorsun
İlk korun düştüğü yer, sinedir, bilmiyorsun
Aşkın ile yandım, kaç senedir, bilmiyorsun
Kader, nasip diyelim ve biz gidelim gönüül

Seni çok, çok sevdiğim hâlimden âşikârdı
Hatırlıyor musun yâr, aşk ne tatlı bakardı
Senin de nigahların, gönlümü çok yakardı.
Kader, nasip diyelim ve biz gidelim gönül

İki umman misali birleşirken dudaklar
Sevenler gözlerini, maşukuna odaklar
Ateş görünce, geri geri gitmez ayaklar
Kader, nasip diyelim ve biz gidelim gönül

Sevilmek istediği, kadar severmiş insan
Leyla’ya hasretimi, anlatamaz her lisan
En güzel kelimeler, gözlerimde, okusan
Kader, nasip diyelim ve biz gidelim gönül

Kırıp verdiğin iğde, güzel kokuyor hâlâ
Kokun sinmiş galiba incecik, kırık dala
Billahi onu her gün kokluyor bu budala
Kader, nasip diyelim ve biz gidelim gönül

Zorla güzellik olmaz, dil bağlıdır gönüle
Bülbül severse öter seher vaktinde güle
Leyla’ya âşıktı da, gitti Mecnun ta çöle
Kader, nasip diyelim ve biz gidelim gönül

Aşk ne imiş tadını asla merak etmedin
Gözlerim ayna iken eli, tarak etmedin
Dizlerimi kendine bir oturak etmedin
Kader, nasip diyelim ve biz gidelim gönül

İçimde derya vardı sen sahilinde gezdin
Ayaklarına vuran dalgalarımdan bezdin
Akşam kuma attığım gülleri basıp ezdin
Kader, nasip diyelim ve biz gidelim gönül



S / ÂYE 27 MAYIS / 2018 ESKİŞEHİR