Kelimeler de yazmaz bazen.
Yıkılmış bir sevdayı anlatırken.
Ağlar çünkü bütün yağmurlar.
Solmasın yapraklar, hazan vurmasın diye baharlar…
Oysa çoktan hazan vurmuştur, o mevsim mevsim ağladığım şimdi kim bilir belki de soğuk bir ayaz..!

Unutur çünkü sevda nedir vefa bilmeyenler.
Ağlamayı,
Özlemeyi,
Aşkı unutur..!
Senin beni unuttuğun gibi,
Senin beni uyuttuğun gibi.

Oysa kaç şiirimi küle dönderdi bakışların bir bilsen.
Deniz maviliğini gözlerinden alırdı.
Saçların ağustos sarsıydı,
Kokuna güller mest kalırdı,
Gülüşüne canım feda, ömrüm adakdı.
Ama ihanetine kurban kaldı.
İhanetine kurban kaldı…

Kelimeler de yazmaz bazen.
Utanır çünkü alfabeden.
İhanete kurban bir şairi anlatırken.

‘’Öyle çok sevme demişti’’ bana deli bir adam.
Ben ise bilakis deli gibi sevmiştim.
Ve şimdi anlıyorum da aslında deli değilmiş o adam.
O adam da ihanete kurban.
Bu adam da..!
Ve kelimeler de yazmazmış bazen.
Ama bir yalandan,
Bir yılandan korktuğu için değil.
İhanete kurban bir yüreği diriltememe endişesinden…
Kelimeler de susarmış bazen…