Ayrılıklar büyütürmüş insanı ,
Düşe dursun bir defa yokluğun kucağına...

Sessizliklerde duyarmış insan kendini,
Sustukları haykırırmış tüm benliğiyle.

Geride bıraktıklarıyla yolunu bulurmuş insan,
Önüne bakmayı , düşüncelerini tutsak etmeyi öğrenince.

Yalnızlıklarla barışırmış insan,
En büyük yalnızlığın , kalabalıkta yaşandığını görünce.

Kendisiyle tanışır , aynalara saatlerde baka kalırmış insan,
Ne olduğunu , kim olduğunu unutunca.

Mutluluk değil, yaşamak için sebep ararmış insan,
Her mutluluğun bir gün bittiğini görünce.

Dünya’ya tutsak değil, misafir olurmuş insan,
Gelenlerin gittiği, gidenlerin dönmediğini görünce.

Gözyaşlarını rahmet bilirmiş insan,
Onca arlanmazın içinde , pişmeye niyetlenince.

Kalabalıkları çekemez , boş seslere kulak veremezmiş insan,
Dinleyecek mühim şeyleri fark edince.

Boğazından geçen her lokma zehir zıkkım olurmuş insanın,
Bir yudum suya muhtaçları düşleyince.

Yorulur , yoruldukça güçlenirmiş insan,
Bir amacı , davası olduğunu bildikçe.

Susar geçer, cahilin edebine meyledemezmiş insan,
İlme dalıp, sonunun olmadığını sezince.

Herkese dost deyip, bağrına basamazmış insan,
Birbirlerinin aynası olacaklarını öğrenince.

Gecelerine anlam katar, uyumadan rüyaya dalarmış insan,
Düşlerde kavuşmakla mutlu olabilecek denli sevince.

Şehre sığmaz , gönlünü susturamazmış insan,
Bir bedene , dünyalar kadar hayal doldurunca.

Yıldızlar kayınca değil, her nefeste dua tutarmış insan,
Yalnız olmadığını , her an duyulduğunu bilince.

Usanmaz anlatır , yazar yazarmış insan,
Ne kadar yazsa da kifayesiz olduğunu görünce.

Ve sevmeyi öğrenirmiş insan,
Uzak da olsa, dokunamasa da içinde ölmediğini, bitmediğini görünce.