Aşk denen adına, yaklaştırıyorsa insanı, insana eğer,
Yaklaşamadın, içte bir şey yok, uzağımsın sen benim,
Gündelik kaygılar, küçük hesaplar peşinde koşsanda,
Bilmiyorsun, sensizken bile, sen benimsin, ben senin...


Yabancı birileri gördükçe, hep söylüyorlarmı adını,
İz bıraktın, özlediğim o gülüşleri yakıyorum içeride,
Kesilmiş kaza döndüm, yoldun yarınımın kanadını,
Trajedik tiyatro sahnede, ne zaman olacak son perde...


Böyle yalnız kaldığım zamanlarda ziyarete gelen yok,
Dinleyin sevenler, başa geleni siz düşünün cana yetti,
Ne yarın ne de öbür gün, yok, yalnız kalacağım galiba,
Feryat - figan arşa değdi, anlamaz, ruhum isyan etti...


Her mevsim açılan bir güldün, içimde yaprak yaprak,
Her aşığın gerçek odak noktasıdır, kalem çekili gözler,
O ayaz gecelerimde dahi bahar getirirdin sadece bana,
Adının değdiği güller soluyor, bahçeler dahi seni özler...


Bir kere tutturmuş bir türkü, yüreğim, tam ortasında,
Bir çift rayı gibiyiz, bu benim gittiğim yol, tren yolum,
Dünya boş, aşk - sevdalar yalan, mevsim, sensiz döner,
Uzak olman neyi değiştirir, bu benim, son istasyonum...


Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
22/05/2018