eşkıyadan sakladığı mektubu
teriyle parçalayan bir kaçağım
çaresizliği çakırdikenlerinin yüzünden okuyabilen
bir ay ışığı gammazladı beni
izimin peşinden yağmur duasına çıkan
serçeleri parmağıyla göstererek
suya düştü yolum
nehirlerin önünü kesti uçurum
şimdi bir intihara dökülüyor sular
ellerini boşlukta savurarak
ağaçların kardeşliğini kıskanan
ormanın yalnızlığı büyük kaya
ayak sesimden korkan gölgem
bir nefeslik yanında dinlensin

şehirler sildi haritaların buruk yüzünden
insan elinde durmadan
ateşle yıkanan demir
sonra acısını kazımak için
elinin değdiği her yere
kızıl güller dikti ürpertisiz
şimdi benim peşimde
elli bin yıldır bu yurdun sahibiyken
bütün çalı diplerini sahiplenmiş korkular
ne yapsam gözümün gördüğünü
sahiplenmiyor gönlüm
en küçük kıpırtıda dalgalanıyor
tenimin altına saklanan insanlık

00:23
20/05/2018
ali rıfat arku
istanbul