0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
831
Okunma
AHİ EVRAN HASTANESİ
Gözlerindeki yakuttan pırlantalar vurur,
İlmin parmaklarıdır dokunan
Ve dudaklarından dökülen inciden sözlerdir,
Çöl olmuş bedenlerimizde,
Pınarlaşan, şifalaşan,
O sihirli el…
Kimlere, kimsesizlere kaç defa hayat vermiştir,
O anı yaşayanlar bilir!
Birden açılan o kapıdan,
Yürüyen eceli geri döndüren,
Merhametle yoğrulmuş o doktorun,
Mübarek teri soğumadan,
Ve yanı başın da
Beyaz gelinlikler içinde,
Hemşerinin tatlı sesi:
Nasıl moral verir insana.
Sessiz çığlığımız hastanenin duvarına çarparken,
Nasıl ferahlatır ruhumuzu.
Onlar olmazsa,
Biz ne yaparız?
Onlarsız,
Şifa olur mu umut olur mu?
Kurak toprakta büyüyen
Filize su verir gibi
Çiçekler açar
Ahi Evran’ın kabrinde, güller….
Yusuf Yılmaz
