suçu yok yüreğimin
dayanmaya gücü yok
güz kırışığı veballerin ıslığında
gecenin terini siler
şeyla bakışlar
soğuk estirir rüzgâr
gözüne yalnızlıkları kestirir



bir gülle gibi serttir
sözün sillesi
önce dişlerini söker
sonra düşlerini



ıslanacak şimdi İstanbul
bu boğaziçi çilesi
bu Kabataş iskelesi ıslanacak
iliklerimde ağlıyor Dolmabahçe
Çırağan külliyesi iliklerimde ağlıyor



acep hangi martının zılgıtına takıldı
bu imgelerin oltası
hani usta idik acıları savmakta
yakamoz avlamakta ustaydık
gün sonu alamayacak kadar şansızım
kilit
anahtar sızım



haydi bir şarkı çal
münzevi efkârların ağzından
ki;
Marmara’nın kül yutmaz suları kafayı yesin



kes bu ertelenmişlik hesabımı
iktisabımı kes
zira boğazımı yakan bu kronikleşmiş zehir
bu amorf seyir ikide bir nüksetmesin



neredesin ey müntehir
telgirafın telleri
Sivasın elleri
dane dane benleri
o dere
o tepe
o nehir
o yaşadığımız şehir
neredesin