YUNUS’UN FANUSU’NDAN

Bana sevgi, hoşgörü getir akan ırmaktan
Güneşler ser ömrüme, taç olayım başında.
Deste deste gül topla göneneyim dermekten
Biz ki aşkı ararız, toprağında taşında.

İnsanca yaşamanın erdemini bilenler
Bir muhabbet bağında, dost aşkıyla dolanlar
Çocuk kalbiyle coşup, acılara gülenler
Sabır oyası işler çileli gözyaşında.

Karanlığı ışıtan Yunus’un Fanusu’ndan
Bilgi, kültür der bana, varlığın ateşinden
Birlik, asalet, nefis, yücelik güneşinden.
Zamandan öte zaman yarınların düşünde.

Gerçeğin aynasında yanar tutuşur bilge
Doğruluk çemberinde asla şaşmaz yörünge
Aşk doku, sevgi doku şiir yaz imge imge
Bu evrenin gerçeği hiçliğin dokusunda…

Mutlu etmenin hazzı, gizi bir ömre bedel
Sevgi çiçekleriyle ruhu okşamak güzel
İyilik oyasını gönle dokurken tel tel
Sonsuzluğu düşleriz, olgunluk ateşinde…

Dünyaya gelişimiz, meseldir bin bir sırra
Acıyla sınanarak, varır insan huzura
Yaratanın sırrını, mânâ içinde ara
Tanrı’yı arayışta ‘Yunus’ gelir en başta

Kin, nefret, kem düşünce, zarar insan ömrüne
Arınsın kirlilikler, barış doğsun gündeme
İncitmeden kimseyi, bir nefes üfle güne
Kör cahil karanlığın, düşmanlığın dışında…

Sevgilensin yürekler, evrensel koksun güller
Felsefemiz paylaşım, dostluk nakşettin eller
Bütünlük paydasında aşkı kutsasın diller
Birlikten yüceliğe, canlar aşk güneşinde…

Gülşen Şenderin