Sabah olur, gün doğar, hiç bitmez benim gecem,
Sen yoksan, güneş bile kapkara bir zulmettir.
Sensizliği içime sindirerek yaşamak
Gün boyu, çaresizce çektiğim bir mihnettir.

Dolanır dururum hep o âşina yerlerde,
Bütün gün aklımda sen, yüreğim kederlerde,
Bana seni yaşatan bir şiir, ya bir şarkı
Özleyen gönlüm için ne büyük bir nimettir.

Akşamın garipliği çöker sonra ufkuma,
Eflâtun bulutların rengini dertler örter.
Gurbetteki her akşam hüzün döker içime,
Sen yoksan, kendi gönlüm bile bana gurbettir.

Akşam güneş batarken, sen doğarsın ay gibi,
Öksüz kalmış gönlüme hayat verir o serap;
Kırpmam bir an gözümü, kaybetmem hayâlini,
Onu seyretmek bile, rûhuma ziyafettir.

Sonra, başka ızdırap, gecenin zulmü başlar.
Geceden tek isteğim düşümde seni görmek,
Oysa ne uyku, ne düş, ne düşümde sen varsın;
Gördüğüm sensiz her düş, geceme ihanettir.

Şikâyetim yok cânım, ben köleyim sevgiye,
Ne sevdalar yaşadım, bak, yine ayaktayım,
Aşkın da, hicranın da tadını duymaktayım.
Acısız aşk istemek, sadece bir gaflettir.

Ne güzeldir aslında sevgiliyi beklemek,
Acıların ucuna, ümitleri eklemek...
Hicran da, ayrılık da kaderidir sevginin;
Sensizken bile seni, sevmek bir ibadettir.

Ünal Beşkese