En güzel kelimelerim de anlatım bozukluğu vardır benim.
Çünkü gözlerimde ki vananın bozukluğundan dolayı...

Süzülür derdim yanaklarımdan sessiz sessiz yasla buruk kâğıtlara...
Gözlerim gözlerinde...
Yüreğim yüreğinde...
Ve bir aşk vurulur mısralara.
Bir mühür vurulur sol yanıma...

Bir bakışa bin aşk yükledi gözlerim gözlerine.
"Çok mu seviyorum" diyorum acaba bazen kendi kendime.
Sonra ucu bucağı görülmez cümleler kuruluyor yüreğime...
Ama onu da karıştırıyor gönlümde ki kekeme Alfabe...

Ve çok utanıyorum cümlelerim gözlerinden.
Dilim ise, ezber edinmiş kelimeleri bile unutuyor...
Sanki kilit vuruluyor bazen...
Gözleriden anla sen...

Bilmiyorum ne var bu gözlerin de?
Aşk mı var bakışların da?
Bir kere maruz kaldım.
Kül oldu solum da, soluğum da...

Peki ben de ne var sana dair?
Ki bu kadar bağlandı sana bu deli şair.
Sanki bende herkes meçhûl fâil,
Bir tek sen mâlûm’a dahil...
Sen de ne var be güzelim.
Beni benden aldın, ettin beni cahil...