Benim toz pembe hayallerim,
Çok mutlu günlerim hiç olmadı sevdiğim.
Emanet gülücüklerle kafa tuttum hayata.
Acılarla bütünleşti mahpus kaderim,
Dilim sustu feryat edip ağladı deli yüreğim.
Şimdi sende bırakıp gittin ya beni,
Nerde? Nasıl? Kiminleyim  biliyor musun?
Acıları sevgim ve gözyaşımla,
sulandırıp içiyorum rakı misali.
Bazen güldüm, bazen ağladım.
Kulağına değil, yüreğine küpe olsun anlattıklarım.
Çünkü ben sana hayatı yaşadıklarımla değil,
hayallerimle anlattım..
Zamanı geldiğinde kulağını değil, yüreğini çınlatsın.
Nerde mutlu bir çift görürsen, dert olsun içine mutlulukları
Rabbim beni sana tam da orda hatırlatsın.
Sana şöyle son bir kez doya doya bakmak vardı ya...
Artık yüzünü görmek istemiyor gözlerim...
Cehennemde olsan seve seve gelmek vardı ya,
Ne ayağım gelmek istiyor, ne tutuyor dizlerim.
Bak benden herşeyimi aldı ayrılık,
Baktığım gözleri, tuttuğum elleri, öptüğüm dudakları,
Biz sevip aşık olmayı oyun sanmıştık,
Kişi kendi icat ediyormuş ayrılıkları.
İçin yangın yeri olsa, dilim sen yine de sus.
Mutluluğun kadere, sen kadere mahpus.
Sevdanı alanlar yüreğini alamazlar ya,
O sevda o yüreğe, yürekte sana mahsus.