//..belki de çekip gitmeli;
her yerden
her yürekten
bu evrenden..//

Hayat insan seçmez, sırası gelen üzülür.
Soğuk, çok soğuk bir buzul (içim eriyor).

Yağmurun altında..
Yürüsem, yürüsem, yürüsem.
Yürüdükçe, benden âla yollar yorulur.
Bir kuytuya sığınsam..
Kuytu, kimsesizliğimden utanır.

Susma!
Sen susunca, içimde ki kuşlar uçmayı unutur.


Nefes olmak isterken, heves olmak..
Nefes almak isterken, nefesinde boğulmak..
Taşıyamadık bizi, gecelere devrettik düşlerimizi.
Kabul olmayan tek dûam
değilsin
ki...

Etimden kopan değil, ruhumdan kopan yakıyor canımı.
Zaman aşımına ugruyor duygularım, buz gibi soguyorum.
Varlığını sevdim, lakin yokluğunu daha bir güzel seviyorum.


//..Kalbimi hep aklımla aldattım,
sonra..
içimi terk edip kapısını kapattım..//

Aşk; belki de birlikte iken saçmalayabilme halidir.
Uzakta; bir düşün kıyısında, anıların fısıltısında, ama hep orda.

Büyü bozuldu.
Bir sabah ansızın gidebilirim.

Dokunmayın!
Sonra içime kaçıyorum.





Dilruba Emine Genç

05 Nisan 2018 Perşembe /01:50