Bilmem nasıl desem artık
Neye nasıl başlayacağımı
O eski ben değilim
Ben...
Vücudumda 2 kalp taşımanın son demlerindeyim...

O an...
Aklıma durgun sularla öpüşen
Ay ışığının yansıması göründü
Vuslatın en sabırsız ve
Kavuştakların en masumu
En güzel bilinmezliğin dehlizinde...
Ah kelimelerim, ah dostlarım ...
Nasıl, nasıl desem bilemem ki?...
Ben unuttum kalem tutmayı, siz unuttunuz beni...
Yıllar sonrasında ben
Tüm izlerime akan harflerin sıcaklığında
Ben...
Yeniden can buluyor parmaklarım...

Bir anlamı var bu şarkıların artık
Yahut köşedeki dondurmacının dondurmasının
Ya da bu güvercinlerin... Nasıl desem
Bir anlamı var tüm inancın
Bu simsiyah ve depresyona girmiş dünyanın
-ki üzüntüsünden yemekte tüm hayatları-
Ve bu yıldızların
Bir yanda kırmızı, bir yanda sapsarı
Ve siz... Ah kelimelerim, can dostlarım
Akıbeti nedir diye merak ettiğiniz belki
-ya da unuttuğunuz-
Bu Eftelya..
İçinden Denizi
Poyrazı çıkartacak
Sizin karşınıza...

Ve ben...
Bu dünyadaki en güzel şiirimi sunup
Gideceğim karanfil bahçelerin ardına...

Canım oğlum...


E F T E L Y A...
(Akdenizi karnında taşıyan kız ☺...)


DOĞMASINA GÜNLER KALAN OĞLUM DENİZ POYRAZA İTHAFEN ...

ŞİMDİDEN TEŞEKKÜRLERİMLE☺