demiştim…
iki sırçalı köşkte yaşar hayaller
lakin tutuşamazlar el ele
imkansızın düşünü istiyoruz galiba
içimiz de hep büyüyen elemler
güneş bile karardı üzüntüden
artık bahar doğurmuyor mevsimler...
lakin…
hayatım da
hiç kimseye nankörlük yapmadım
yazılanların…
okunanların….
söylenenlerin….
vicdani sorumluluğunu
herkes ruhaniyet aynasına
yansıtsın...
ve biliyorum ki
yürekler
ancak safiliğin
gergefinde özgürdürler
ben , sadece kendi fırtınasına değil
kasırgalara göğüs geren yapımla
ayaktayım.
kimseyi içimde öldürmedim.
volkanik şiirlerimin
geri dönüşü olmayan
hicranındayım.
var nasıl bilirsen öyle bil
ve… ben hep bir sol yanımda,
hep bir unuttuğun
yağmurlarımızın
hatıralarını saklarım.
akşam üstü beni moralsiz
göndersen de, sözde bugün
dünya mutluluk günüymüş! ne gam !
uğrasaydı şaşardım, semtimize
sen isteyince çiziyorsun yol haritasını
mutsuzluğun, vesselam.
biliyorum
gideceksin bir gün, ve ben,
feryadı figan yalnızlığıma bürüneceğim
sensiz nasıl çalarım güllerin kapısını
sonbaharın da yaşayan, solgun bakışlarımla
artık bahar doğurmuyor mevsimler
ayrılık, hüzün ve ölüm
ne varsa sınandı,
aşkla…
*
yusuferdoğan