Annemi aradım bu gün biliyormusun,
Üzülüp ağladığımda kurban olur dediğini duymak istedim,
Kucağına alıp sarılıp sarmalamasını,
Saçlarıma dokunmasını istedim.
Gel öpeyim geçer demeni,
Ellerini istedim bu gün.
İyileşmeyen yaralara dokununca iyileştiren,
Dizinin dibinde sırlaştığım,
Kucağında uyuduğum annem.
Hani neredesin ki,,
Üzüntüm de sevincim de hep yanımda olan,
Teselli eden,
Neredesin.
Bu gün Karadeniz gibiyim annem,
Kendi öfkem kıyılarımı yıkıyor,
Dalga dalga geliyor hüznüm üzerime,
Olsan kucaklar alırdın,tüm kavgalardan,
Öyle yorgunum ki annem,
Harran da bir avuç toprak,
Mülteci yurdundan kaçan göçmen gibiyim,
Ne sığınacağım bir liman,
Ne saçlarımı okşayacak bir çift el var,
Öksüzüm anne.
Umut denen sabahlar hep alaca karanlık,
Şafaksız,
Geceler imkansız,
Düşlerim sahipsiz annem.
Tandır başında taze ekmek kokardın,
Kokunu özledim.
Şimdi görsen beni biliyorum kızarsın,
Bu ne hal diye.
Ben beni onda bıraktım anne,
Artık beni bende sorma,
Kış da sor,
Ayazda sor,
Yetim yüreğimi bıraktığım sokaklara sor beni.
Bıraktım anne,
Umudu çiçek satan küçük kızda,
Sevgiyi simitçi çocuğun gözlerinde,
Özlemi gidemediğim yollarda.
Sorma beni anne,
Yazamadıklarım da arama beni,
Sustuklarım da duy beni.
Sabrım ol anne sabrım,
Cennetim,
Nefesim yetmez anlatmaya,
Sen anla annem sen anla..
____Cengiz Yılmaz/Şiir Baba/14/03/2018