ah...agnessa
pasinler ekspresinin düdüğü bile yarmıyor gök kubbeyi
bir çatlak olur umuduyla bakıyorum yedi katına
bel bağlamışım dara durmuşum başın eğikken verdiğin sözlerine
kuzeylim bilirim her bakışın izdir mah’a
kaç balkon demirleri eskittim değer diye bir gün gözlerin gözlerime



ne uçsuz ve düz ülkeniz varmış
tüm ulak şiirlerimin yankısı bile gelmedi daha
söylerdin; deli petronun genleri var bende deli gibi sev beni
deli olmasam bir gülüşüne buz gibi suda yüzer miydim volgada
leningrat roman leningrat yaralı öykü
büyük kuşatmaların torunusun demir gibi yürekler kalmış aklında



mevsimine benzersin kendi yurdunun
gözlerin erik zamanı saçların urallara poyraz
lotus diker her adımın bataklıklara güneyde kaşların tırpan
tükenmez sevdalarımın bereketi sevgilerin tanrı kadını
iki tel kirpikle taneye gelmez bir ömür bu nasıl harman



kar adam yeti’ye güvenirdin hep gelecek bizi alacak diye
giderken bile izlerimiz olmasın
biliyorum bir avuçluk sıcaklık var ötelerde bir yerde yeter ikimize
o kadar büyük sanma alemi her yanım yanardağ her yanım volkan
sıkı tut omzumu ellerime bak ellerime



sokağımda mimliyim sarı sayfalarda imzasız
kaç defa düşecek bu leningrat miralayın kızı buz gözlü madam
hepsi bir kaldırım bir köprü bir istasyon bir damga
bu kadar mı imkânsız
biliyorum gene güleceksin dilimi anlamadan




bizim yavanlığımız katık bulamadığımızdan değil ekmeğimize
günü boş biliriz acı sürmeden yüreğimize










kasım