Ben kendimi yitirdim yarı yolda.
Zehir oldu, bütün yaşantım
Bulamadım kendimi, yağmur kar demeden aradım’ da
Ve
Kaldım bir çıkmazın ortasında.


Ben kendimi yitirdim yarı yolda.
Dağa sordum taşa sordum, görmedik dediler bana
Yitirdim, umutlarımı,
Deliler gibi dolaştım durdum, ortalıkta
Acımadı, hayat bana


Gölgeler oldu, bitmeyen gecelerde sırdaşım.
Duvarların ağırlığı mıh oldu, çakıldı kaldı üzerimde
Ne söken oldu, ne yardım eden bana.
Kahr, oldum.
Kendimi kaybettiğim yolda.


Ben kendimi yitirdim yarı yolda
Delisi oldum, ortalığın
Umut ateşinde yandım durdum yıllarca
Sönmek, beklerken
Su yerine, odun üstüne odun attılar yanan ataşıma.


Baktım çarem yok, fayda yok hiç kimseden
Silkelendim, kalktım ayağa.
Çıkardım başımı, kumun içinden
Açtım gözlerimi
Boş verdim, boş, hayatın acımasızlığına.
Güldüm geçtim, depreşen sancılarıma sonra acılarıma
Ve!
Hayatın, yorgunluğuna.


Şimdi dimdik hayattayım, dalsız budaksız
Yapraksız.
Kuru bir ağaç gibiyim ayakta
Bekliyorum.
Ha bu gün ha yarın, bir acı fırtına çıkardır diye.

5 Mart 18
Ahmet Yüksel Şanlı er