henüz güne doğmayan güneş
gecede yıldızsız ay gibi
başı dumanlı dağ
kar kışta kalmış ayaz gibi
sessiz akan bir nehir
okyanusta yüzmek gibi
demlenip de içilmemiş çay
tek başına yenen aş gibi
hem tatlı hem de acı
sanki ruhun ilacı gibi
sevmekten hiç bıkmamış
sevilmemiş yar gibi

yalnızlık...

bazen buğulu gözlerdeki hüzün
bazen dipsiz kuyuya salınan
uzadıkça uzayan sicim gibi
bazen de işlek caddelerin
gecenin sessizliğinde
kimsesiz kalmış
şehrin yanan ışıkları gibi
yaz mevsiminde sağanak yağan yağmur
kışta bembeyaz açan
boynu bükük güneşe hasret
ölü kardelenler gibi

yalnızlık...

gökyüzünün kucaklayan maviliğinde
denizin ferahlatan serinliğinde
büyük dalgalar yaratmadan sessizce
limana bir demir at keyiflice
huzuru hisset gönlünce

yalnızlık...

sen gibi
ben gibi
yüreğimizin ta içinde
ince bir sızı gibi

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ / 12.07.2014