Doğabilsem yeniden o mayıs günlerine,
Bir sabah kalktığımda gülse aynada yüzüm,
Fenerbahçe’de deniz, yine hep iyot koksa...
Görsem bir buğu gibi indiğini baharın
Kayaların üstünden Adalara bakarken,
Hele bir de elimde, ellerin sıcak olsa...

Heyhat! Bunlar yok artık, aynaya bakan kim ki?
Mayıs çoktan geçmiş de, farkına varmamışım.
Yağmurda -sırılsıklam -yanan avuçlarımız
Nasıl da nasırlaşmış; sevgiyi iletmiyor.
Pislik dolmuş denizin o masmavi yüzüne,
Yıllarca sırdaşımız olan o koca çınar
Salaş bir gazinoya köhne bir masa olmuş,
Bir zamanlar şiirler söyleşen gözlerimiz
Kirlenmiş, donuklaşmış, kaygı ve nefret dolmuş...

Eline deymek için yol arayan ellerim,
Sana dokunmak için çırpınan dudaklarım
Şimdi senin yanında ve senden uzaktalar.
’Doymak’ bu ise eğer,’aç kalmak’ ne güzelmiş,
Ne güzelmiş bir rüzgâr olup saçında esmek
Ve her gece bir şiir yaratmak sokağında,
Ya da her sabah bir başka şarkı ile uyanmak...

Oysa,bende mi günah mayıslar yozlaştıysa,
Ben mi yazmışım sanki doğa’nın kaderini?
Ellerim artık sana şiir yazamıyorsa
Ve bu kırk yaş,omzuma çökmüşse bir yük gibi,
Günah bende mi? ...

Ünal Beşkese (1977)