Ben hiç böyle yaşamadım
merhaba sana ey şafak
yine yanıp tutuşarak kördüğümüm
merhaba sana ey aşk

Hani nerde o puslu gözler
paslanmayan prangalar nerde
gözyaşım dinmek üzere şimdi
hani o uslanmaz acılar nerde

Gelmezse ayrılık bu şafak aşktır
yasaklarda giymişiz kefenleri
artık gelse de ayrılık ölüm bize yardır
umudun kalbinde meçhul yollardayım

Evet yaşamadım ben böyle doğrudur
çünkü ilk defa duyguların fırtınasında
bitmeyen düşlerin hasretlik okşamasında
gökyüzü gönlümün mektubu oluyor böyle

Uykusuz vakitlerden öğrendim ben şafakları
hasretin yüreğimi titrettiğinde sustum aşkla
sustum ki derinliğe dalıp belki bulurum seni
ama olmadı yine ben şafakları sevdim eşsizce

Şimdi ben ufukları okuyorum iz bırakmak için
uzaklık boşluğa kalıyor nefesim yırtınca engelleri
şimdi ben aşka geliyorum kördüğümü çözmek için
aşkın ufkunda doğan bir şafak gibi sarılıyorum sana

Gece uykuları çığlıkla sarar bedenimi sürgün içinde
çünkü bilir yeni bir şafak doğuyordur yine umut içinde
bu yüzden ben inatla gülümseyip merhaba diyorum
merhaba sana ey aşk merhaba sana ey şafak merhaba

Ama sen yoksun yine ben aşk ve şafak bir aradayız
akrep ve yelkovan hüzünle ardın sıra takipteyken
ben zamandan habersiz düş bahçeleri içinde
tutmayı umut ediyorum şafakları karanlığa değmeden

Tutsak olan umut eder umutlarım düşmedi gözlerimden
değmedim toprağa inan ölümü tatmadan bilmeden
şimdi şafaklara merhaba diyorsam özgürlüğü biliyorumdur
şimdi aşka merhaba diyorsam hasretinle yanıyorumdur