Irmak ve insan bir birine ne kadar benzer.
Hayatın akışında,tüllenen gizli esrar.
Kaynağı derinlerde,doğar hayat dibinden.
Farkı yok merhametin,gelir ana rahminden.
Kaynağından çıkan su,çatlamış toprak arar.
Rahmet sancısı çeken,merhametsize ağlar.

Menzile varmak için,başlar kutlu bir akış.
Mevsimler değişirken,yazları kovalar kış.
İnsan sarılır durur, annenin kucağına.
Irmak uzanır gider,topraktan yatağına.
Akışında gizlenmiş,ne zaman çalacak zil.
Uzunluğu ölçülmez,boyu bilinmez menzil.

Coşar köpürür akış,sağa sola çarparak.
Arar durur menzili,koştukça yıpranarak.
Ya sel olur yıkar, etrafını yapar sefil.
Ya da sular çevresini,hayat veren sebil.
Bazen karartır onu,çevreden akan kirler.
Temizler akışında,yosun tutmaz fikirler.

Irmak yatağında su,insan damarında kan.
Hayatımız mıydı yoksa,gece gündüz akan.
Suya yüklendi gemi,insanlar neye hamal?
Dönüşü olmayan hayat mı idi kabzımal?
Tüm nesneler akıyor,biri yerinde durmaz.
Irmakta yıkananlar,aynı suda yıkanmaz.

Su durmaz yatağında,ölüm aramaz kabir.
İnsan ve ırmak birleşir,okyanusta tek bir.
Bütün nesneler ,yapılmışlar aynı mayadan.
Sudur çoğu ancak,karışmış biraz çamurdan.
Yatağında uyumaz, suya vurulsa da set.
Bütün ırmaklar akar, denize varır elbet.

Akıl döner durmadan,su buhar döngüsünde.
Reenkarnasyon sanır,insan devri daimde.
Suyu döndüren akıl,ruhu döndüren buda.
Var edeni yok,mantığı kaybetmiş avluda.
Su akar durmadan,bilmez ki yatağı zaman.
Evrim ağacında gezinir,maymunsa baban.

Varlığın içinde yokluk,sırlar içinde sır.
Evrenin sonsuzluğunda,surlar içinde sur.
Başı nerede sonu nerede ki bilinmez.
Zihnin sınırları yok ki cetvelle çizilmez.
Aklın yatağında su,kalp otağında insan.
İdrak bilir göz görür,anlaşır bütün lisan