ömür ikindisinde
ufukta gün batarken
kızıl bir akşamüstü
boşuna eğleşen virane gönül
kendi kendine
sitem edip ah eder
heba olan yıllara

yıllar ki...

vefasız
insafsız
zalim yıllar
beni benden alan
beni derde salan
bu dünya yalandır yalan
sevgiden başka var mı geriye kalan?

yıllar yıllar önce
mavi yeşille iç içe
bir dünya kurmuştum kendime
sonbahar rüzgarı vurunca yüzüme
ağyar oldum derdime
ıslak kirpiklerimin gölgesinde
bir sis perdesi çöktü gözlerime

bir göç mevsiminde
metruk bir düşe veda ederken
suskun bir ihtilal var gözlerimde
kaşıdıkça kanayan
onulmaz yaralarım var
kabuk bağlamayan yüreğimde
sahipsiz gecelerde

eprimiş hayallerimin üzerinden yıllar geçerken
bir güz peydahlandı birdenbire
sararıp solmuş giysiler içinde
kopkoyu bir karanlıktı
maviyi boğan
sessizliğin derinliğinde
hüzün kokan gecede

kararınca gecenin yüzü
içimin hengamesinde
kendimle hesaplaşırım
sessizliğin armonisi eşliğinde
dalınca derinlerin karanlıktaki hazinesine
kulak veririm gönlümün tiz sesine
dilime pelesenk ederim

ben...

kendi içinde mavisini yitirmiş
gelgitleri olan bir denizim
ummana açılan
ruhumun en derin gizlerinde
mecalsiz bir düş sessizliğinde
meçhule sürüklerken dalgalar
içimde dinmez fırtınalar

şimdi kapatsam gözlerimi mavi bir düşe
özlemle sımsıkı sarılsam
yalnızlığımın gözlerinde
mavi tekrar can bulsa
yüreğim bayram etse
zamansız vakitlerde
açsa yediveren güllerim

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ