bir konsere gittik bu akşam
makamı buselik
eserler ağır aksak
gönlüm harabe
ben deli divane
yerle yeksan
devinimler içinde ruhum
korkularım kördüğüm
kendimden geçme faslındayım
bu son fasılda...

öyle bir konser ki bu
ruhuma işleyen ilaç gibi
derin bir boşluktayım sanki
ha düştüm ha düşecek
ayakta zor tutuyorum kendimi
oturuyorum
deniz mavisi koltuklardan birine
tam karşımda ışıklar altında
siyah mı siyah bir sahne
gözlerim kömür karası
karadan daha kara kapkara
gün geceden kara
sisli mi sisli bir hava
hiç bir şeyi görmüyor gözüm
ne sahnedeki yıldızları
ne söylenen şarkıları
yalnızca çalgıların sesi
bir ninni gibi kulaklarımda

öylesine yorgunum ki bu gün
kimseye anlatamayacağım kadar
kimsenin beni anlayamayacağı kadar...

hani bazen olur ya
kimseyle konuşmak istemezsin
iç sesinin çığlıklarından
konuşulanları duymazsın
kaçmak istersin her şeyden
ama önce kendinden
kalakalırsın olduğun yerde
çakılı paslanmış mıh gibi

çok renksizim çok
gülüşümden eser yok
alabildiğine sessizim
çaresizim
dışım sükunet,içim kıyamet
ay yüzümde buzdan bir duvar
yüreğimde kanayan bir yara var
içimi üşüten kışım da
beni sarıp sarmalayan
gözümün irisine yansıyan
nehir yeşili bir mantom var
hayali çocukluğumdan kalan

bazen öyle bir an gelir ki
yarım kalır her şey
tıpkı vedasız vedalar gibi...

konserin ilk yarısı bitti
bu geceki şarkılar da
beni bir türlü çözemedi gitti
hayatımdan neler neler
bir su gibi aktı geçti
düş yorgunu yüreğim
meçhule giderken dalgalar boyu
içimde anlayamadığım bir korku

sancılı bir günün karanlığı
kara bir bulut gibi
tüm benliğimi sarıyor
geceler karaları bağlıyor
ay ışığı yüzünü saklıyor
ağlıyor ağlıyor...

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ / 01.03.2016