hiç kimsenin bilmediği bir yerde
kendi ummanımdayım
uçsuz bucaksız kıyısız
düşünceler gibi başıboş
sevmek kadar özgürce

kendimi arıyorum
içimdeki mavi yeşil denizde
yüzüyorum sonbahar serinliğinde
kulaç kulaç
boğulmamacasına

nicedir duygularım firarda
gönlüm darda aklım yarda
kaybettim kendimi sevgi yolunda
yorgunum yorgun bu diyarda
deli gönlüm ise hep ahuzarda

mevsimlerden hazan
yine hüzün yine gam
hep sen varsın nereye baksam
yüreğim derinlerde bu akşam
anbean akıp gidiyor zaman

ruhuma ansızın akşamlar çöker
geceye de suskunluk düşer
çığlık olur sessizliğim
yalnızca ben duyarım beni
ben anlarım halimden

tarifsiz duygular içinde
kim bilir kaç kulaç atarım gece gece
kalabalık yalnızlığımda ararım kendimi
bulamam
çocuk da değilim ki ağlayamam

ay karanlık gecede
parlayan kaç yıldız düştü
gözümdeki semadan
gönlümün dalgalarında
rüzgar dinse de fırtına bitmez

şöyle bir dönüp baktım maziye
ömür geçerken maviliklerde
ne çok sevmişim de her şeyi
bir beni unutmuşum
sevgilerde kaybolmuşum

düşlerimi düşündüm kim bilir kaç kere
aldanmışım boş yere
şimdi nerede kaldı uçurtmalarım
hani nerede kanatlı kuş
kanayıp da hiç acımadı ki dediğim yaralarım nerede

ömrümün son deminde
ne çok ben oldu benim içimde
kaybolup gidiyorum kendimde
hayal kırıklığı içinde kendimi arıyorum
bulamıyorum sonsuz bir hiçlikte

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ