söz uçar
uçar da
yazı kalır mı hiç


o da kanat takar
s’özün peşinden
uçmaya heves edercesine


anlamını yitirmiş sözcüklere
kalp masajı da kafi gelemeyince
mektuplardan gemi yapıp
yol veriyoruz gözlerdeki ummana


kağıt bu
malum
yazılarla beraber ıslanıp
batıyor o ummanın
umar sız’ı suyunda


geri kalanları su tutuyor olmalı
ki onlar
kuyruğunda yazılı aşka aldırış etmeden
acısı hafiflesin diye
kuşlara özenip
bulut sürmek için belki de
yar dan kalma yarayla
katlanıp kendine
uçak oluyor semanda


suyu ve göğü dalgalandıran nedir ki
tutulacak ay
bahane mi arıyordu sence


sen söyle hadi
bu şartlar altındaki dünya
döner mi kendi kendine


şu kalem
şu kağıt
neyin tecellisi


var iken yok saymak
hangi kalbe sığar ki


şimdi
fal tutulsun kahvende

fincanın kulbuna parmağın geçtiğinde
tülleri aralayıp
göğe bak
sonra ay’a
daha sonra çıkar parmağını o kulptan
avuçlarına bak


söz ile birlikte uçan ne kadar yazı varsa
adımla bir olup
dolsun avuçlarına

kokla

fal tutan varlığım
nefes olsun içine

ve belki,

iade edesin tutar
tutar da

neyse işte


gerisini sen anla..