Hazan nevbaharı götürür iken
Hatır için “tohum” eken olaydın
Ben sana sarmaşık olup sürürken
Sen gülün bağına diken olaydın

Kendine pay verme “üzüldüm” diye
Hicrana gark olup süzüldüm diye
Vakitsiz hesapsız çözüldüm diye
Derdi bilen değil “çeken” olaydın

Hazan vurmuş dalda yaprak kururken
Kurumuş yaprağa ayaz vururken
Ben sana dörtnala koşup dururken
Olmadı, “tek ayak” seken olaydın

Verdiğim değerin onda birini
Verseydin razıydım.. Elin kirini
Neyleyim ötede, “ölün, dirini”
Kınayı dünyada yakan olaydın

Ne yarama merhem, ne derde derman
Bana zulmün için yazılmış ferman
Ateşler içinde, sen zaman zaman
Yanarken yüzüme bakan olaydın

İntizarım sana, hey! .. Anlasana
Yağmadın, anladım, bir damlasana
Ne kadar uzaksın, “adımlasana”
Vuslatı umuda çakan olaydın

Alev alev yanan ateştim, kor’dum
Boş yere üzülüp kendimi yordum
“Bu aşk yarasıdır, geçer” diyordum
Sabrıma madalya takan olaydın

Gayrı “sen yoluna”, var git! .. Karışmam
Ne istek, ne heves, “aşk-la barışmam”
Ben artık gülen bir yüz’e yakışmam
Gözümden yaş diye akan olaydın