rüzgâr pencereme usul usul girerken,
perdelerimi havalandırırken
ben anılarda yorulmuş,
geleceğe yorgundum.
oturmuş şiirimi yazarken,
bir hoş sedanın eşliğinde,
aslında kelimelerin duygusuz olduğunu gördüm.
ne yaptığımı bilmeden amansızca,
amaçsız kendimi yıprattığımı fark ettim.

O’ nu kelimelerimde,
O’ nu şiirlerimde,
O’ nu romanlarda,
O’ nu resimlerimde yaşattım.
benim için bir rüyaydı,
tatlı bir rüya.
benim olsa dahi devam edecek bir rüya.

O’ndan uzakta olmadığımı biliyorum.
lakin yollarını bulamıyorum.
önümde koca dağ aşamıyorum.
aşsam da bir türlü göremiyorum.
hoş görsem de koşamıyorum.
bağlıyor birileri beni,
kilit vuruyorlar yüreğimi,
anahtarı korkularımı emanet etmişler
alıp ondan açamıyorum.

O’ nu şiirlere sordum.
söylemediler.
O’ nu resimlerde aradım.
göremedim.
ezberlediğim hoş sedalara baktım,
orada da değildi.

çok geç değil her şey için.
esaret gibi şiirlerden ve romanlardan,
gözyaşı gibi resimlerden ve renksizlerden bıktım usandım.
yapılacaksa bir resim renkli olsun.
yazılacaksa bir şiir mutluluk olsun.
seveceksem en güzeli, en kıymetlisi olsun.

kararımı verdim,
korkularımı yenmeye.
alıp ondan anahtarı
yüreğimin kilidini açmaya.
bilsem de zor olacağını,
karar verdim ettim yeminimi.
karar verdim
artık değişmeye.