ey sevgili ben ışığı arıyorum
siyah bir kefen giydirme bana zindanda
ışıktan ırmaklar düşlüyorum
binlerce ahımı bırakıp sonsuzluğuna dönüyorum

ey sevgili mızraklarımı bıraktım
kağıt ve kaleme yöneldim
kervanlar geçiyor çöllerimden
düşlerimde gün ışınlarıyla şelalelere yürüyorum
sessiz prangalara uydum
büyüleyici bir anlamda durdum
aşkın yangısı kavurdu la hecesindeyim

ey sevgili vuslat bahçelerindeyim
gönlümün çerağlarında parlak ışıklar
gül kokusu sinmiş yollara düşen teninde
gözyaşlarından ırmaklar akıyor vuslat seherinde
lal dudağından dökülüyor kerem bildiğim bir yakarış

kavuşmak abıhayatı andıran varlığına
ateşlerimi gül bahçesine çevirişin firak ve vuslat
kavuşmak saf gönüllerin doğruluğuna
kırık bir yelkeni yeniden rotasına koymak
tomurcuk çiçekler baharından seni yeniden çağırmak
ey sevgili koyup tacı tahtı yağmurlarına geliyorum

ey sevgili
eşiğine erişmek için
lal renkli dudağımda sufi yalnızlık
ayva tüylü sonbahar
nehre doğru iniyor bir ceylan
dönüşlerim sana bilmesem de mecnunu
seher vakti şebnem gözlerimin deminde
okyanuslar geçit versin artık
kavuşalım ey sonsuz yar

Ömriye KARATAŞ
21.01.2018