Hep gizledim, içime gömdüm depremlerimi,
Sana söyleyemedim.
Belki gurur belki başka bir şey,
Ama sen hiç bilmedin / bilmedin seni sevdiğimi...
Dudaklarımın her aralanışında,
Düğümlenirdi boğazım konuşamazdım.
Gözlerimle anlatmak istesem,
Gözlerinin karasından utanır,
Yere çevirirdim bakışlarımı...
Oysa; şimdi Seni Seviyorum diye
Haykırmak geliyor içimden.
Geliyor gelmesine ama nafile.
Çünkü yoksun, çünkü bu haykırışı duymayacaksın.
Bense seni düşündükçe,
Binlerce kez kahredeceğim kendimi,
Lanetler okuyup küfürler yağdıracağım,
İçim içimi yiyecek,
Oturup ağlayacağım,
Günlerce, gecelerce...
Ağlamaktan gözlerim yorulacak,
Yorulacak diyorum ama yorulmaz ki,
Hiçbir şey acıtamaz canımı, sensizliğin dışında.
Şimdi sana şiirler yazıyorum sayfalarca,
Mektuplar yazıyorum sana hiç gönderemediğim.
Ama birgün bir bakarsın,
Bir postacı dayanır kapına.
İsimsiz bir mektup sıkıştırır avucuna,
Kimden geldiğini o an anlamazsın belki,
Ama okudukça;
Senin hep duymak istediğin, benimse asla söyleyemediklerimi okursun.
Belki şaşırır, belki sevinir,
En kötüsü belki umursamazsın...
Ama en azından,
Duygularımı sana açmanın huzuruyla,
Kapatırım gözlerimi.

Seni o sonsuzlukta beklerim,
Hemde bitmeyecek bir aşkla...