Oysa, gülerek merhaba demiştim yeni güne,
Bilemezdim ki doğan güneşin seni benden alacağını,
Sen yanımın yetim kalacağını...
"Kızım sonkez gör, helalleş babanla" dedi annem,
Uykulu ve mahmur gözlerle geldim yanına,
Hayır öylece sessiz,
Öylece kıpırdamadan yatan sen olamazdın.
Ellerini tuttum, alnından öptüm,
Çocukluğumdan kalma bir özlemdi belki,
Seninle hep böyle yakın olmak,
Keşke sen burda olsaydın da, bana uzak dursaydın.
Sen yanım yetim şimdi...
Sonra; "Abla sessiz ol, babam uyudu" dedim,
Ve ardından feryatlar, ben uyuduğunu zannederken.
Çok sevmeme rağmen kalemi ve kağıdı,
Dökülmüyor kalemimden dizeler,
Takılıyor kursağımda o kelime,
Söylemek zor, kabullenmek ondan da zor,
"ÖLDÜĞÜNÜ"
Sen yanım yetim şimdi...
Biliyorum şaka yapıyorsun, korkutmak niyetin,
Tamam yeter artık kalk,
Eeee 2 saat geçti, bu kadar uzun şaka yapılmaz ki.
Ve yanağımda bir tokat, ama senin gidişin kadar acıtmadı canımı.
"Şaka değil kendine gel kızım, o artık burda değil,
Seni duyamaz" dedi bir ses,
Enayiler yanılıyorlar,
Yanımdasın, ve asıl şimdi duyuyorsun beni,
Ama / ama ben duyamıyorum ki seni.
Sen yanım yetim şimdi...
Ne yaptıysam da başaramadım,
Aldılar ellerimden ellerini, götürdüler seni,
Hala bir umut vardı içimde çıkıp geleceksin diye,
O soğuk ve kasfetli,
Cenaze arabasının gelişini görene kadar.
Hani çok sevdiğin bir türkü vardı ya;
"Sen küçüksün ölemezsin, kefen bile giyemezsin,
Karlı dağlar aldı seni, istesende dönemezsin" diyordu,
Peki sen çok mu büyüktün de,
Sen yanımı yetim bıraktın.
Düşünüyorum da;
Sen koca çınar, nasıl sığdın o bir karış tabuta,
Nasıl acımadan koydular seni oraya.
Sen yanım yetim şimdi...
Evet yavaşça uzaklaşmaya başladı o soğuk araba,
Ardından dökülen yaşları ve feryatları aşarak,
Bağırıyordu annem "seni çok sevdim" diye,
Duyuyormuydun baba.
Bilyorum duyuyordun da, dönemiyordun babam.
Nice terk edilişler gördüm,
Ama hiç biri sen yanımı almadı,
Sen yanım yetim şimdi...


NURLAR İÇİNDE YAT BABACIM. MEKANIN CENNET, TOPRAĞIN BOL OLSUN