Ben ilkokulda kaybettim o çok sevdiğim kokulu silgimi.

Sen bilmezsin tribine yandığım.

Küçükken en sevdiğim kokulu silgimi arkadaşımın çaldığını...

Yine bilmezsin kokusunu ilk sevdiğim adamında arkadaşımın yatağından çıktığını...

Yediğim boynuzların acısını okşarken,

Gömdüler mezara gözümün önünde sevdiğim adamı.

Ve hiç kimse bilmez, nasıl hıçkırarak ağlarken gülmeye başladığımı...

Bakma şimdi, pişmiş kelle gibi dertsiz tasasız gülüşlerime.

Bakma şimdi sen mutlu ol diye tebessüm edişlerime.

Sessiz sessizdi hıçkırıklarım,

Sonradan oluştu bu seni güldüren kahkahalı çığlıklarım.

Ben gülerken taşı da inledi bu memleketin toprağı da,

Taktılar en son delilik makamından bir huni kafama

"Hak etmişim demek ki" dedim,

Sarıldım aşkla bana verilen makama,

Ey cühela !! Sen neyin tribindesin sövüyorsun bütün aşklara,

Ağlıyorsun üstelik uyumadan önce seni aramayana,

Hadi sil gözünün yaşını ağlama!!

Biz toprak attık sevip de aldatanın mezarına.

Yine de sövemiyoruz bak aşka.

Çünkü kulda Allah’ındır,

Kalpten gelen aşkta.

Cansel Işık/Manyakaşkıngelini