Her saniye ölmek…
Olmak istediğim en son kişi olan
Ben olmak…
Sensiz ben olmak hem de
Var olmamasını dilediğim son gerçek…

İnsaoğlunun hükümleri milyarlarca yaratığa
Kendi hariç…
Kendi türüne ancak silahla hükmediyor
Yüreklere o bile işlemiyor…

Yarn ümitle dolmalıydı
Bu tiyatro sahnesinde bir damla umutluk alkış yok…
İnsanlar da, dünya da alkışlamaz
Kimse ilk değil dünyaya gelen,son gelen de…

Hayal ve gerçek sentezi gibi hayat olgusu
Umut kaçar,karalar gelir
Bulut kaçar güneş ardında
Siyahlar bürünür her yaratık
Yürekler siyahlar ardında
Yürekler siyahlardan daha siyah…

Aşk diye inlemek de nafile
İnlediğinle kalırsın
Yanında bir şişe bir de silahla…
Karar senin bile değil, elinin
Ölümle,yaşam arasındaki incecik çizgide
Hadi yürü yürüyebilirsen
Sırat’tan bile keskin
Senin kararın olmayan kararının çizgisi…

Sahnelerde şaklanbanlar mı var
Figüranlar mı?
Aşk sahnesi bu kadar mı düştü
Bir öpücükten medet umar oldu insan
Sıcak iki nefes duymak için ruh satar olmuş…

Kimsenin bilmesine gerek yok
Yalnızlık acıtmaz artık zaten…
Karardıktan sonra hava ne gerek var ay ışığına
Benim gözlerim alıştı yalnızlığa
Bu tiyatro sahnesinde tek başıma doğaçlamalar oynamaya
Yanımdaymışsın gibi
Hayalinle…
15,05,2008/01:00