senin kadar cesaretli olamadık hayatta
“annem” diye kazıyamadık kollarımıza
sen ki “yavrum” diye yazdırıp
dolaşırdın bütün kenti…biz ağlardık
sana kifayetsiz kalışımıza…

keremdin, aslıydın âşıktın çocuklarına
öyle çok yorgun bırakırmışız ki seni
kelimeler tersine döner gelirdi
“çamaşırları yaktın, kaloriferi neden asmadın” gibi
gülerdik, kulağımıza hoş gelirdi hayatın ters yüz ninnisi…

gözlerimizden öperdin, dudaklarımız yaklaşmadı senin gibi
sirkeli bezle az mı sabaha çıkardık sanki
az mı, geç kalışlarımız da yüreğini telaşlandırdık
bilemezdik halini...biz hiç anne olmamıştık ki
şimdi yokluğuna yaklaşınca dizlerimiz kilitlendi…

güzel bir bebektik, çirkin görmedin bizi
ilk ağlayışımız da, ilk gülümseyişimizde
ilk adımlarımız da şahitti gönül gözleri
anne gibi katıksız sevemezdi hiçbir sevgili
biz hiç anne olmamıştık ki…veremedik sana aynı sevgiyi

içimizde iklimler değişti…gülün dikeni değdi kan geldi
armudun çöpü cana geldi, göreni kör etti
zahir dile acı söz geldi…kalp duvarları yerle bir şimdi
gün bitti…gün geldi…ocak yandı…yemek pişti
“tarifini senden aldık…nasıl olmuş anne” dedik
bıraktığın sandalyeden ses gelmedi!

biz hiç anne olmamıştık ki…biz hiç sensiz kalmamıştık ki!

ilknur Köknar(Sokak Kaçkını)