ve bir yaşamın ertesinde kaldı umutlar roza
soğuk bir yalnızlık içimde barikatlar kuruyor
ve kırılgan bir sevdanın özlemindeyim

adresi belirsiz cümleler kuruyorum kendi kendime
sonra şiir şiir dökülüyor yüreğim
beyaz bir kağıdı kanatırcasına
ve lal bir rüzgarın uğultusuna tutunmaya çalışıyorum
kokuna, sevdana, boynuna sarılır gibi roza

yine umudu kurşuna dizen cesetler
geceme düş oluyordu
düşler hep güzel olur sanıyordum
oysa her düş
bir acı yaşatıyordu insana roza
damarlarımda gezinen kan kadar sıcak bir ölüm
radyoda türküler söylüyordu
göğsüm darmadağın
avuçlarımda geçmiş zamandan kalma bir mutluluk
sıktıkça kanıyor acılarım
sıktıkça öfkem soluk soluğa
ve ben bir depremin enkazında
bir savaşın ortasında kalıyordum

göğsüm kurak topraklar kadar sessiz
çölün ortasında açmaya çalışan bir karanfildin sen roza
sen çöl kadar ıssızdın
bense fırtınalar koparırcasına
yüreğimi zindanlara atıyordum
göğsüm paslı bir ranzada şimdi roza
göğsüm kör bir pencere ardında
göğsüm süngülü kapılar ardında kilitli roza
senin saçların özgürlük kokuyordu
bense özgürlüğe sevdalı bir çocuktum
saçlarına dokunmaya korkuyordum

senden sonra
buralar hep karanlık
hep cehennem ateşi yanıyor sokaklarda
yüreğimde kırık cam parçaları
ve bin parçaya bölünmüş roza
bin parçamda seni arıyorum
seni özlüyorum roza

sokak ortasında kalmış yetim bir çocuğum ben
ekmek kadar, su gibi seni arıyorum
kuşlar göç halinde yine
sanırım mevsim yine kışa hazırlanıyor
akşam olmak üzere roza
karanlık bir yüreği
akşam karanlığına bırakıyorum yine

bana seni yaşatacak bir şiir lazım roza
gözlerin gibi, ellerin gibi, saçların gibi
ezilen bir halkın yüreği gibi
onurun, şerefin, namusun gibi
bana senin yüreğin lazım roza
yasak bir dilin
yasak bir şiirin
yasak bir gülüşün bitmediğini gösterecek
bana seni yaşatacak bir şiir lazım roza
kendi yüreğimde, senin yüreğinde yaşayacağım

ibrahim dalkılıç

08.01.2017
23.20 izmir