CEYHUN-(AMUDERYA)-ÇEMEN İLE MERGEN-(11)

Ata Bey ertesi günü de Yomut Obasında kaldı. Bir yandan da Çemen’i izliyordu. Çemenin üzgün olduğunu, hiç mutlu olmadığını o da fark ediyordu. Ancak böylesi bir güzeli eş olarak seçmek istiyor, böylesi bir fırsatı kaçırmak istemiyordu.
2 Gün geçtikten sonra Ata Bey, Göklen obasına döndü. Anne ve babası merak etmişti. Ata ava çıktıklarını gittikleri yerin UYomut obasına yakın olması sebebiyle Kıvanç bey’in obasına uğradığını, bir gün misafirleri olduğunu söyledi.
Annesi Gülşad hatun, konuyu hemen anlamış, Ata’ya “nasıl çemen kızım, dediğim kadar güzel mi” diye sordu. Ata “Güzel de laf mı anne ben Çemene bayıldım” dedi. Her şey Gülşad hatunun istediği yönde gelişiyordu.
Mergen Alp şişe bir yanda “kar” ı yakalayamadan sakatlanmasının derdi, diğer yandan, obasından ve sevdiğinden ayrı kalmanın acısıyla kıvranıp duruyordu. Bötün dağa bakıp bakıp şöyle diyordu ..

BEKLEYENİM VAR

Hele deyin bana, ey koca dağlar
Artık salın beni, bekleyenim var
Yollarıma bakıp, yâr diye ağlar
Hasreti, hasrete, ekleyenim var

Benim buralarda, halim nic’olur
Çemenimin sabrı, umut kaybolur
Daha görmez ise kahrından ölür
Her gün ulakları, yoklayanım var

Dayanamam inan, bir damla yaşa
Yâr diye haykırır, dağlara taşa
Beni soruyormuş, geçen her kuşa
Gözdeki yaşları, saklayanım var

Beddua ve ahlar, gelmeden dile
Vuslatı görmeden, biter mi çile
Kokum var mı deyip, bakarak yele
Rüzgârı, havayı, koklayanım var

Her gün Yaratana, dua ederken
Hani nerde benim, sevdiğim derken
Uzaklara bakıp, dalıp giderken
Derdine onca dert, yükleyenim var

San ki kâbus gibi, döner başımda
Her zaman o vardı, bahar, kışımda
Yeter gel diyen ses, gece düşümde
Şu gönlü uzaktan, oklayanım var

Lüzumsuz bu derdin, acısı büyük
Boynum kıldan ince, şu başım eyik
Sevilen her yürek, huzura layık
Sözleriyle beni, haklayanım var

Sadık DAĞDEVİREN
Aşık LÜZUMSUZ