“Yaş otuz beş yolun yarısı” derlerdi de bak,
Üstüne biz, yirmi beşi birden nasıl ekledik,
Yüreğim elimde kala kaldı böylece, bom boş,
Sevgi verdik, alamadık, biz boşuna bekledik…


Gönül bahçemiz gül doluydu, rengarenktiler,
Saftı hayatım, bir kez bile çalı falan dikmedik,
Seven yolu gözlendi, gurbetteki vatan eri gibi,
Gelene kadar, dingil kaydı, ara sıra tekledik…


“Kavuşanlar çok” dediler, “Aşık çok ağlamaz”
Başkaları bize anlattı; ama masal geldi, dinledik,
Doğru diye inansak ta, peki, destanlar niye yazıldı?
Yalandır; Çünkü biz, sevgi neyin hesabı bilmedik…


Kin taşımadık özümüzde, yüzde güldü, gözümüzde,
Akrabaya, eşe, dosta ve kandaşa, duaları gönderdik,
Önce sağlık dedik, yanarsa yine bizim içimiz yanar,
Ezilen başım olsa da, “Yaratan”dan, iyi dilek diledik…


Kapıları dayadık sonuna kadar, açık kaldı, ya uğrarsa!
Noel babadan umduk “Sevgi” yi bacadan atarsa dedik,
Umut çıraları yanık durur halâ, kandiller se ayaktalar,
Turnalarla haber saldık vefasıza, hep yolunu bekledik…


Attığım her adımda yalnızdım, yine yalnız yürüyorum,
Doğarken yazılan yazıldı, çırpındık, çabaladık silemedik,
Popomuza bir şaplak, ağlatmışlar, acısını hatırlamasak ta,
O ağlayış başlangıcım oldu, nihayetinde, halâ gülemedik…




Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.