bir kuş kanatsız çizilmezse
aşk da sensiz yaşanmaz sanki
yazılmaz

gözlerimi kapatmama gerek yok içime dönerken
sana giden yol orda
dışarda bir hay huy
geçiyor zaman
beni de sürükleyerek peşinde
ne kadar ayak diretsem de sende kalmayı
o bildiğini okuyor


bazen düşünüyorum
benim hünerim mi yoksa
aşkı yaratmak
bir heykelden başka bir şey değilsin belki
kendi ellerimle yonttuğum


bir taş yontu bana göre değil
ne kadar gülümseme çizsem de
dudağının kenarına
eline kırmızı bir gül versem
sevda koysam gözlerine


sevgiyle çarpan bir yürek gerek
içimin her köşesinde hissettiğim
evimin kapısını çalan el
ses, bir çağlayanı andıran
bakış, içinde bütün duygularımın arındığı


nasıl bir balık susuz yaşamazsa
sevgisiz yaşamam da güç benim
şiirsiz yapamayacağım gibi.

heykelini kıracağım desem
elime verir misin baltayı?


28. 12. 2017 / Nazik Gülünay


dostlardan:

kır içindeki tüm heykelleri
özgür kalsın şairler
bir avuç bizden katalım
bir avuç tütün kokan kelimelerden
isli ve hüzün kokulu

akasyameral