Yıllardır farkındayım insanların farklılığının
Ve yine yıllardır içimde verdiğim mücadelenin
İnsan ne tuhaf varlık ya da bende var birşey
Çözemiyorum...
İnsanları bu kadar çok severken
Aynı zamanda insanlardan bir o kadar nefret edebilmek
Sadece bana mı has?.. bilemiyorum...
Belkide bu dünyaya ait değilim diyorum bazı zamanlar
Adlandıramadığım bu duygudan kurtulamayınca
Bir yanda sevmek diğer yanda nefret etmek
Ne kadar da zıtlar oysaki düşündüğüm anlarda
Bu düşünceler yıllardır böyle devam ediyor
Biliyorum ölenedek edecekte
İnsanlardan kaçsamda onlara yakında olsam nafile
Gece şehir uyuduğunda beynimde beraberinde uyanıyor
Düşünceler zehirli bir sarmaşık sanki tüm ruhumu sarıyor
Elimde değil beynim bana günlük rutinini uyguluyor
Sormuyor ki dermanın gücün var mı?
Görmezden geliyor hep yorgunluğumu
Duymazdan geliyor hep içimdeki çığlığımı
Ta ki tan ağarıp düşünmekten beni yorana dek
Sonrası malum işte kurtulmak ne mümkün
Geceye kadar özgür sabaha kadar tutsak bir ruh işte hepsi bu....