turkuaz sularda kendini arıyordu bir gemi
derin çığlıklarla daldı sulara
sülüs harflerin gizeminde güzdü ürperti
resim defterime çiçekler çizmeliyim nehirler
konuşulmayan sözlerden çıktı bir beyaz orkide

güz akşamı terkedilmiş bahçelerde gizem çiçekleri
yağmur kuşları eleğimsağma renkleri titretiyor
aramızda uzayıp giden tren pencereleri

bir bulanık resimsin geçmişe dair
son yalnızlık boğaziçi vapurlarında duyduğum
kendimi arıyorum duru sularda
kentlerin bilinmez adreslerini bırakalı bir hayli zaman geçti
cevapsız bırakıyorum vedalar üzerine söylenen sözleri
ateşli uykularda kandırıyorum sana olan susuzluğumu
yeniliyorum şarkın bahçesinde gül lirik dudaklarına

darmadağın dokunuşlar denizi kalbin
giyotin paslarında yaralı bir aşk
gece arp sesi ve bitmeyen keder
bir anlam aramak kırgın bahar dalarında
mor boşluklar edinmek en çokta yenildiğimiz hazlarda

kendini arıyordu gizli bahçe
ucuz romanlardan yapay güllerden uzaklaştı önce
fırtına kuşlarının kanatlarını boyadı sevi sözcükleriyle
yılkı atlarının savrulmuş yelelerine umutlar yükledi
mor dağlardan esrik düşler aldı kırlangıçlara

orkide ah yeryüzü çiçeğim
çiçeklerin susuzluğu neden dinmez
bir dağın eteklerinde unuttum yağmur kuşlarını
orkidem yeryüzü çiçeğim
griliği gececek mi bu kentin
ışıklar yıkadım bedeninde
beyaz bir orkidenin teninde
uzun bir yalnızlık gecesi
pencerende paslı bir çerçeve yitip giden hatıralar

kendini arıyordu yeryüzünde bir dal orkide

Ömriye KARATAŞ
25.12.2017