Aynadaki adamın o solgun gözlerinde
Yorgun argın bir beden sapsarı olmuş beniz
Ne aşk kalmış ne sevda söylenen sözlerinde
Umutsuz sevdalardan kabarmış durmuş deniz

Bitkin gözler soruyor nerde kalbin sahibi
Fırtına sonrasında doğanın yorgunluğu
Sarmışsa yüreğinin çevresini sur gibi
Sabahsız gecelerin umutsuz durgunluğu

Aynadaki adamdan geliyordu kuşkusuz
Bütün geceyi saran yanmış yürek kokusu
Çölde Mecnun misali tamamen kalmış susuz
Gözlerden damla damla ıslanmış ten dokusu

Küçücük bir darbeyle kırılır düşer yaprak
Hasret kaldığı yâri gözlerinde tütüyor
Ağlıyorken bulutlar boynunu bükmüş zambak
Buğulanmış gözlerde çığlıklar ürkütüyor

Ateş düştüğü yeri yakmış, kavurmuş, sönmüş
Her yangının acısı sanma umrunda değil
Terk edilen bu yürek çiğnenmiş küle dönmüş
Rüzgâr yemiş dal gibi aşkın önünde eğil

Herkes mutlu sanıyor zoraki güldüğünden
Ayrılık acısını hissediyor derinden
Ölenler şikâyetçi değil ki öldüğünden
Yıllar boyu dönen yok gittiği seferinden

13.05.2008/Samsun