Kaf Dağı’na göçünce şiirimin ecesi
Kelam kalemden gitti, diyecek dil kalmadı.

Ciğerimde kanadı şebboyların beyazı
Gülîzarım tarumar, tutacak dal kalmadı.

Kurşun yağdı göklerden yağmurları beklerken
Yakıldı gemilerim, aşacak sel kalmadı.

Eridim damla damla bir mahşer ateşinde
Alnımdaki ateşi silecek el kalmadı.

Duraklar divan-ı harp, köprüler Sırat oldu
Yıkıldı derbentlerim, gidecek yol kalmadı.

Kırık bir sevda gibi döküldüm aynalardan
Yar gitti, yaran gitti, saracak kol kalmadı.

Doğudan esti tufan, yıkıldı bahçelerim
Bağ harap, bağban kayıp, öpecek gül kalmadı.

Kevser yere döküldü, taş kesildi muhabbet
Zehir içti arılar, petekte bal kalmadı.

Ayrılıklar yapıştı yorgun ayaklarıma
Rüzgârlarım kesildi, esecek yel kalmadı.

Kilit üstüne kilit vuruldu kapılara
Çelikten duvarları yıkacak hal kalmadı.


II

Bir ateş ki mahşerden gelip indi göğsüme
Vahalarım kurudu çölde zülâl kalmadı.

Merhamet kör zindanda, pürmelâl oldu kalbim
Canına canın veren sadık ahlâl kalmadı.

Su-i zanla vuruldum, döküldüm yaprak yaprak
Dualarım yetmedi, dilde helâl kalmadı.

Muzaffer bir yalnızlık geldi hükümran oldu
Kalelerim yıkıldı, surda celâl kalmadı.

Gönüllü bende oldum, benliği bırakarak
Zerrelere bölündüm, serde iclâl kalmadı…

Şeb-i yeldaya mahkûm olunca gündüzlerim
Gecelere kan düştü burçta hilâl kalmadı.

Muamma bir oyuna yenik düştü mehtabım
Yıldızlar hançer oldu, gökte zuhâl kalmadı.

Şehirlerim perişan, viran oldu ocağım
Hanümanım harabe, evlâd ıyâl kalmadı.

Gri yıldırımlarla delindi gökkuşağım
Renklerim zelil oldu, canda hayâl kalmadı.

Çürüdüm unutulmuş takvim yapraklarında
Dermanım yârda kaldı, bende mecâl kalmadı

Kurudu çiçeklerim lâlemde al kalmadı
Selâmı okuyacak seste Bilâl kalmadı…


İrfan Özcan