Noktanın bağlaçları öldürdüğü/ o gün
Ayak izlerimiz ayaklarımızı kaybedecek yollarda
Vurmak için duvar arayacak başlarımız
Anka inecek Kaf Dağı’ndan
Ve gök kubbe yarılacak
O şaşkın bıldırcının ağırlığından.
Cesetlerimiz
Yapayalnız kalacak…

İşte o gün
Kalelerimizin bir bir düştüğü
Elimizdeki son ilmeğin
Son ucunun da kaçtığı/ o gün
Kelimeler nazlanacak kâğıda dökülmek için
Veryansın edecek kalem gelmişimize geçmişimize
Şiir mühletini dolduracak…

Ve o gün
Akrep yelkovandan
Takvimler duvardan kaçacak
Üstümüze çökecek beklediğimiz duraklar
Yollar, yarı yolda kalacak…
Kendi ellerimiz/o gün
Kendi mezar taşımızı yontacak…

Şubatın on birine and olsun ki
İsrafil “sûr ”unu alnından öpecek/ o gün
Bir patiskanın en temiz kenarına yazıp
Son söyleyemediklerini
Tuhaf bir derviş ölecek/sessiz sedasız
Ne sen, ne de bir başkası duyacak
Ve kıyamet
O gün kopacak…

İrfan ÖZCAN