Tükenmiş mi bu şehirin kokusu.
Bülbül güle küsmüş, kime ne diyim.
Bezmiş gibi bakar, gelmiş uykusu.
Ördek göle küsmüş, kime ne diyim.


Niye sular akmaz, coşup çağlamaz.
Uğrun uğrun bakmaz, gönül bağlamaz.
Sanki derde düşmüş, sesli ağlamaz.
Yağmur sele küsmüş, kime ne diyim.


Yeşilin yerini kara tutar mı
Hiç kuşluk vaktinde horoz öter mi
Ekmeyince tohum, fidan biter mi
Ağaç dala küsmüş, kime ne diyim.


Tepeler yürümüş, düzlüğe binmiş.
Çimenli yollara binalar konmuş.
Kovanlar kristal şekere dönmüş.
Arı bala küsmüş, kime ne diyim.


Yiten aklımızın neyse ilacı.
Mülteciye dönmüş, sürgünde ucu.
Sılayı düşünmek, acı mı acı.
Gurbet yola küsmüş, kime ne diyim.

Ceryana çarpılan gönül göğünün.
Muhabbetsiz yenen iki öğünün.
Ne tadı kaldı, ne tuzu; düğünün
Sözler dile küsmüş, kime ne diyim.


Anılar titrerdi söz görülünce.
Sevgi şahlanırdı öz görülünce.
Birisi’ ne yoktan gaz verilince.
Seher yele küsmüş, kime ne diyim.





zekeriya duman