Akşam olur kandiller yanar
Ev ev
Sokak sokak
Dört başı mamur yokluk uyanır
Ne idiği belirli bir dalgınlık çöker
Sofranın en başında oturanın anılarına
Benim anılarım içi boşaltılmış çekmeceler gibi
Gündüzleri gizli bir bölmesi var mı diye baksam da
Nafile
Ben’imsizlik üzerine kurulmuş uyandığım bütün saatler
Sokaklarda sesler çoğalır bu vakit
Saçları un tozlu adamlar
Kıvamı yoğun düşlere konar
Hayatın acıyla pişirdiği genç kızlar
Kadınlığına kuytularda ağlar
Bu vakit
Evler geçtim
Tören adımlarıyla hayatlar geçti evlerin pencerelerinden
Kandil kandilliğinden utanmadı
Ayaklarım adımlarından utandı
Ayağımı kestim
Gözümü çıkardım
Kalbimi söktüm
Sokak bitti ben gayb oldum
Döndüm çekmecelerime
Hatırlamaya bir im aradım
O vakitte
Sabah olur kandiller söner
Ev ev
Sokak sokak
Ne idiği belirli gün etkisizliği
Stabil ve sevimli günaydınlarda uyanır