Kalbim bir mürekkep,
Gönlümü sorsan boş bir kağıt.
Elimde ucu mürekkep siz bir kalem.
Kalbimde’ki mürekkep,kaleme damlıyor.

Gönlümde’ki boş sayfalar dile geliyor.
Kalbim gönlüm bende,
Ucu boş kalem sende,
Kalemi oynatacak bilek ben de.
Ve duyguları dökecek yürek de bende.

Sorsan bana ben neyim?
Sen kalbime ve gönlüme ne yazarsan,
İşe ben oyum.
Ben sana sorsam sen nesin?
Kağıt ve mürekkep olmadan da,
Sen hiçsin.
Ben sana ne kadar mecbursam,
Sende bana o kadar mecbursun.
Evet biz birbirimize mecburuz.
Mecburuz ama bunun farkında bile değiliz.

Kağıt,mürekkep olmadan,
Ucu boş kalem neye yarar.
Hepsi bir bütün olursa,
Her şey istenilen gibi yapılırsa.
Ozman bir bütün oluruz.
Duygularımız ozman canlanır.
Ve ozman manalanır.
Gidişata göre planlanır.

Elimi uzatsam,sende gönlünle tutusan.
Tutsan bırakmasan,Yılmasan.
Ben bıraksamda,Sen hiç bırakmasan.
Zamanlar akıp gitsede,Sen gitmesen.
Ben buradayım desem,
Sen Nerdesin demeden
Yanıma hemen gelsen.

Zamanlar seni söyler.
Saatler yürekte söyler.
Ben seni kaybettiğim gün.
Cesaret dile söyler.

Ah etsen,vah etsen de.
Sende,Bende böyle söyler.
Hayat hep böyle gider.
Yürekten böyle Sezer.

Zamanı dolunca hayatın,
Son durağa gelince,
Bir şeyler olgunlaşmaya başlayınca,
Ozman kafana dank eder.