31
Yorum
42
Beğeni
0,0
Puan
977
Okunma

hani diyorum bırakayım şu şiiri bir kenara
çıkıp durmasın karşıma eski giysisiyle
geri çekilen ellerimin üstünde
bir nefes dinlenmesin
hayali yıkıp gelmesin yılların duvarını
gözlerim üşümesin
kalsın duvarda asılı okunmamış kuran gibi
suskunluğum aşkla oturmasın yanında
saçma sapan işler yaratsın kendine
örtüp çıksın kapıyı ardında kalsın nefessiz
aldırış etmesin hiç koşup gelmedi diye
oğuştursun ellerini
kendi kendine boğuşsun anın hüznü
bakışı içinde kalsın gömülsün
nasılsa bir çıkaran bulunur
dökülür yılan kavı
çürüyen zaman’lar bile unutur kendini
bir bakar ki ağrılı insanlar, yanında
kıvrılıp uyuklar kaç şiir
ses söz tutsak kalır
boyun büker aşk
ölmez
yarın geleceğini bilirim ama
zorlayacağını örülen duvarı
bir resim asacağını
en canlı renklerinden dünyanın
29. 11. 2017 / Nazik Gülünay