Ağaçların mezarlığı andırıyor, korkuyorum altında gölgelenmeye... Heybetleri beni ürkütüyor, bakınıyorum üstüme düşerler mi diye; gökyüzünü göremiyorum soruyorum kendime acaba burası hep karanlık mı diye... Susuyorum, belki de altında binlerce uyuyan var hissiyle.Duyuyorum burası sessizler senfonisinden hediye! Olur mu böyle paketsiz hediye? Boyamışlar tamamını asalet rengine. Kalbim çırpınıyor, istemem de istemem diye! Etme kendine bu zulmü, kaç kurtar kendini kuşların kanat çırptığı yere... Sıra sıra dizili, çalıları kendinden dikenli; yalın ayak koşuyorum, vardığım yer hep aynı noktaydı dünya misali. Nerden tanıdım seni, bu soğuk, izbe, yalan kokan sözlerin sahibi! Fakir kalmış yüreğin efendisi! Nerden tanıdım, bir çocuk kadar olamayıp gözlerimin içine bakamayan maskeni... Nerden tanıdım adımı dahi yazamayan ellerini, her defasında soluğumu kesen kalbini... ve bana hiç benzemeyen rengini...

Bir Elif Miktarı 🍃