Bir fırtınada kayboldum...Engin okyanusların diplerine aktımda, hiçbir gemi farketmedi yokluğumu, farketmedi sustuğumu... Dalgalar vermiyordu beni sana geri... bırakmıyordu hücrelerimi. Büyük balıklara yem mi oldum? Yokmuydu suyun kaldırma kuvveti? Niçin dibe çekiyordu beni... Üstelik artık ellerimide hissetmiyordum. Rüya olmalıydı diyordum, nedir bu ait olmadığım alemdeki halim? Ölecektim diyordum ben bu karanlıkta ölecektim... Kimdi beni bu fırtınaya sürükleyen? Neydi kollarımı güçsüz bırakıpta, yüzmemi engelleyen? Halbuki önceden biliyordum yüzmeyi, biliyordum bedenimin en açık denizlerde bile pes etmediğini... Allahım bir güç versen kuluna... Ne olur yardım etsen, derman versen kollarıma diyordum. Kaç kulaç atsam çıkıcaktım karaya, daha kaç nefes vericektim kurtulmaya? Bu nasıl derinlikti, gözlerim fal taşı gibi apaçık; beynim zaten kendinden kaçık... yüreğimi dinliyorum diyor ki ; açık açık Elif kalbine sahip çık. Kalbim sen alışkındın nefes tutmaya, alışkındın sular içinde kalmaya! Ne oldu sana tükendin mi? Yapma Allah aşkına sular içinde terledin mi? Hadi sen daha çok kan pompalayacaksın, hadi kalk sen daha nice iyilere sahip çıkacaksın.. Hadi daha sevgini doya doya yasayacaksın... Hadi diyorum sana uyan ! Sen daha nice hülyalara dalacaksın.
Bir Elif Miktarı 🍃