Dünyanın beşiğin deyim bırak
Kırsınlar kolum kanadımı çok
Muhabbet isteyen kim çok güzeldi
Diye itiraf edebileceğim biri olmadı ki
Olduysa da zulüm oldu adı olmadı
Anla işte ahireti görmeden tek
Çelme ile kirli sularla bırakılan insani
Kurban kokuları oldu canlandı mı
Zihnin de bomboş bavullar


Kaldımı devamında insan gibi insanlar
Dürüst sadık namuslu bir o kadar da
Açık sözlü bırak dut pekmezi kıvamında
Açsın orucunu yeni yetmeler yıkasın yüzünü
Sabunsuz olsun cildin ne önemi var
İsteksiz günler başlasın günler ağarsın
Hatta hiç doğmasın


Gelmez olaydım isyan etmiyorum çelişki
İçindeyim doğduğum günü arıyorum
Feleğin yavruları diye bağırıyorum sadece
Kaç yıldır yaşıyorum kaç asırdır tahmin
Yok bilen yok hesaplamalar yanlış
Benliğini yitirmiş beden Nuh’un
Gemisine uzanır bekleyişler sabırsız


Hikayelerden örnek alırcasına
Yeryüzünden geçiyor vardiyalı olarak
Komuta kademesi kendisini tayin ediyor
Emrinde milyonlarca insan var
Helak olanlara dokunma ondan
Bir silsile düşün bir tokat yani bir sille


Gelmez olaydım aynı kaderi
Paylaşmaz olaydım suçlamıyorum
İnsanlığı kendimce zincirlemeler
Yaşıyorum inandım yar dediler küflenmiş
Yaralara merhem arar iken mis kokulu


Toprakların tadı kaçtı yenilerini ekledim
Gelmez olaydım görmez olaydım
Nuhani gemi susuz olsa da aşka
Mürekkep yağıyor ve ben şemsiye
Altında korunmayı hiç beceremedim


İbrahim KANDAMAR
10.02.2007