Akan yaşlarımın, ne değeri var,
Toprağa düşünce, kuruyu verir,
Bu yol da gezmenin, ne gereği var,
Aşkla kızan tava da, eriyi verir…


Hesap sorulmaz ki, gönlü cefa da,
Hicranı dost sanır, sarılıp, yatı verir,
Yaşayan aşkı dır, kendi hülyalar da,
Hiç eksiltmez, der de derdi katı verir…


Güller dalın da, tomurcuk, nazen de,
İlgisiz kalınca kurur, daldan atılı verir,
Gösterilse beklenen alaka, bazen de,
Başını göğsüne dayayıp, yatı verir…


Göremedim ki sen den aşkı-vefayı,
İşte bu yüzden, mecnuna ceviri verir,
Bir kere gönlün den duysam fısıltıyı,
Karmaşık kafam, kendine, geli verir…


Sevdamı, tozlu raflarda mı bıraksam?
Kalbin de yer yok ki, tozlara katılı verir,
Pazarcı tezgahın da, dizili kalsam,
Üç beş güne kalmaz, inan, satılı verir…



Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.